شاید او روزی امد با کوله باری از خاطرات تلخ و شیرین
شاید او روزی امد تاسرمای دستان یخ زده ام را با دستان گرمش حس کند
شاید روزی قلبش بی تاب گردد و باز اید کسی چه می داند
شاید او روزی از سفر بازگشت و دوبار ه مرا شاد کرد
شاید روزی نه چندان دور امد و قلب سردم را با گرمای وجودش به طپش وادارد
شاید او روزی امد و من توانستم بودن در کنارش را تجربه کنم
شاید او روزی برای همیشه به کنارم اید..............
پس به امید ان روز و ان ساعت لخظه شماری خواهم کرد.

                                                                          از دست نوشته هایم در پاییز ۱۳۸۲

وقتی...

وقتی که دیگر نبود ،من به بودنش نیازمند شدم.
وقتی که دیگر رفت ،من به انتظار امدنش نشستم.
وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد،من اورا دوست داشتم.
وقتی او تمام کرد ،من شروع کردم.
وقتی او تمام شد ،من اغاز شدم .
و چه سخت است .
تنها متولد شدن ،مثل تنها زندگی کردن،مثل تنها مردن.

                                                                               استاد دکتر علی شریعتی

مرغ مهاجر تن تو و پرستوی پرشکسته تن من

در هنگام پاییز دلم خزان را باور نداشتم و حتی در فکر خزان نارنجی رنگ پاییزی نبودم تا بلکه به فکر سرو سامان دادن به خزان تهی از احساس وجودم باشم.در ان هنگام که مرغ مهاجر تن تو در برابرنیازمندی من صبورانه تا اسمان اوج گرفت و با بالهای نقره فام خود از حصار وجودی تن پرستوی پر شکسته گذشت چه دردناک بود،ان زمان طلوع یک مصیبت و فاجعه با سر انگشتان باورم لمس شد،زمانی که در انسوی پرچین دل پرستوی پر شکسته پاییزی سرد و غمگین را در پی داشتی و به دل بی نوای پرستو رحمی نکردی،ان زمان که برف روی شاخه های درختان رابر سر پرستوی پر شکسته ریختی و اورا در کویر سرد محنت رها ساختی و زیر برف سرد ـــخزان و جدایی ــــاورا بی اشیان کردی ،زمانی که بی رحمانه دل پرستورا شکستی و بالهایش را سوزاندی و با دیگر مرغان مهاجر خوشبختی بالهای الوان خود را گشودی و تا انسوی اسمانها رفتی ،پرستوی پر شکسته چه مظلومانه تو و رقیبش را نگریست و بعد به پر شکسته و قلب شکسته تر خود نظر کرد،اما تو دیگر پرواز کرده و تا اسمان اوج گرفته بودی ، پرستو هنوز زیر توده ای از برف سنگین و سرد جدایی به خود می لرزیدکه تو مهاجرت خود به سرزمین غربت اطلسیها را اغازکردی و او همچنان می گریست و خود را اماده رفتن به دیار تنها ترین تنهایان می کرد....
تو ای مرغ مهاجر ارزوهای دیرین گذشته ،حال و اینده ام چه بی رحمانه پرستوی تنم را زیر برف و باران محنت و توده سرد و غمزده هجران رها کردی و هجرت خود را به سرزمین خوشبختی ات اغاز کردی 
حال این پرستو ی پرشکسته مانده و دنیایی از اشک و حسرت و غم جدایی و در انتظار بهار و بازگشتن مرغ مهاجرش که تو باشی پس: به کنارم بازآ
                                                                    
                                                                                 از دست نوشته هایم درسال۱۳۷۸